Czy w walce z terroryzmem powinno się stosować tak zwane środki specjalne? Na czym one polegają? Jaką terroryści powinni ponieść karę? Czy jest rĂłżnica między walką z terroryzmem a walką z terrorystami? Skąd pewność, że ktoś jest terrorystą?

Dziewiętnastoletni Murat Kurnaz, Niemiec tureckiego pochodzenia, długo nie interesował się islamem. Pracował jako ochroniarz i uczył się budować statki. Kiedyś poczuł, że chce poznać wiarę przodkĂłw, pojechał więc do Pakistanu, by studiować Koran. Gdy wracał do kraju, został aresztowany przez PakistańczykĂłw i sprzedany za 3000 dolarĂłw Amerykanom. Co przemawiało przeciw niemu? Wyznanie? Atletyczna budowa? Buty do trekkingu, uznane za wojskowe?
Kurnaza przewieziono do więzienia w Guantanamo, w ktĂłrym spędził pięć lat. Tysiąc osiemset dni wypełnionych upokorzeniami - takimi jak kpiny z Koranu i prĂłby uwiedzenia przez strażniczki - oraz torturami, z ktĂłrych najmniej wymyślne było bicie i wieszanie za ręce. Murat Kurnaz powtarza w wywiadach, że jego relacja nie ma charakteru ideologicznego, nie zwraca się przeciw narodom, religiom czy jakimkolwiek systemom wartości. Jest opowieścią o losach człowieka skrzywdzonego w imię wyższych celĂłw. Nie daje żadnych odpowiedzi, ale pozwala postawić wiele ważnych pytań. Kiedy książka ukazała się w Niemczech, nie zabrakło głosĂłw krytyki, podważających to świadectwo. Podkreślano, że prawdziwości relacji nie można jednoznacznie udowodnić - Kurnaz jest pierwszą osobą, ktĂłra wyszła z tamtego więzienia, a jego książka to jedyna dostępna relacja o tym, co naprawdę dzieje się w Guantanamo.

PĂłźną jesienią 2001 roku, tuż po upadku reżimu talibĂłw, do Afganistanu dotarły setki dziennikarzy, wśrĂłd nich Asne Seierstad. W zrujnowanym Kabulu autorka zaprzyjaźniła się z Sułtanem Chanem, księgarzem i erudytą, ktĂłry przez lata, mimo szykan ze strony władz, stał na straży literackiego i kulturalnego dziedzictwa swego kraju. Przyjęła zaproszenie i zamieszkała z jego liczną rodziną, lecz wtedy poznała jego drugą twarz: otoczony książkami czarujący światowiec we własnym domu był panem życia i śmierci najbliższych. Codzienne obserwacje i wysłuchane w domu Chana historie członkĂłw rodziny łączą się we wstrząsającą, a zarazem po reportersku wyważoną opowieść o tragicznie doświadczonym narodzie.

W 1983 roku dwudziestoletnia Fabienne Verdier pojechała do Chin, aby studiować malarstwo i kaligrafię. Spędziła tam dziesięć lat. W niezrozumiałym, odczłowieczonym świecie na każdym kroku napotykała trudności - żyła w strasznych warunkach, samotna, nieustannie inwigilowana, cierpiąc głĂłd i choroby; została zgwałcona. Wytrwała dzięki niezwykłej determinacji. Nauczyła się języka, ukończyła studia artystyczne w Syczuanie, podrĂłżowała po kraju, badając kulturę mniejszości etnicznych, została uczennicą ostatnich wielkich mistrzĂłw, dzięki ktĂłrym zgłębiła tajniki sztuki i poznała chińską filozofię. "Pasażerka ciszy" to nie tylko autobiografia. To także subtelna opowieść o rozwoju duchowym malarki i wstrząsający reportaż z pomaoistowskich Chin.

Chiny - kraj pełen niespodzianek, niezbadany, tajemniczy - były pasją Terzaniego. W 1980 roku pisarz razem z rodziną zamieszkał w Pekinie. Przez ponad cztery lata prĂłbował żyć jak przeciętny Chińczyk: stał się Dengiem Tiannuo, posłał dzieci do lokalnej szkoły, hodował świerszcze i jeździł na rowerze. Dotarł do miejsc, do ktĂłrych turyści nie mieli wstępu. Rozmawiał z ludźmi, z ktĂłrymi jako zagraniczny dziennikarz nie powinien był rozmawiać. Zobaczył kraj zwykłych ludzi, rozdarty między bogactwem tradycji a biedą wynikającą z dyktatury, ogłuszony kakofonią propagandy, obarczony balastem maoizmu. Terzani nie unikał tematĂłw drażliwych i trudnych, takich jak okupacja Tybetu czy kontrola urodzin. Także za to został poddany reedukacji i wydalony z kraju. Zdążył jednak poznać Chiny skrzętnie ukrywane przed okiem Zachodu. Udało mu się przekroczyć zakazane wrota.